JAZZ IN CATSTOWN !

Na de vrijdag over geslagen te hebben, begaven wij ons op zaterdagavond in het hol van de leeuw, daar waar de kanonnen bulderden en het afweergeschut fluitend hun ladingen over ons hoofden afvuurden.
Eindelijk bij café ‘Franske’, -de naam zegt al genoeg- liepen we in een hinderlaag, en was het knokken voor het leven.
De klanken van ‘Martin Lewis & the Jivemen’ waren zo swingend, dat we maar snel onder doken op het terras aan het water.
Een gevaarlijke job, dat correspondentje spelen dacht ik na weer een salvo van swingende klanken, en aanschouwde de donkere hemel die al bezig was zijn lading over ons stadke uit te werpen.
Wij zaten in ieder geval beschut, en het bommentapijt zou onze schuilplaats niet in gevaar kunnen brengen.
Plots schrok ik op, -ik had net een slok van mijn benodigde drankje genomen- toen ik achter mij hoorden roepen, ‘Een raket, ik wil een raket’!
‘Mijn god’, dacht ik en keek verschrikt om, -als mensen nu ook al om raketten gaan vragen, waar moet het dan heen in deze wereld?- vroeg ik mij vertwijfeld af.
Mijn opluchting was heel groot toen ik besefte dat het manneke een ijsje met de gelijknamige naam verlangde van zijn vader.
Toch blijft het verslaggeven van Catstown in Helmond een levensgevaarlijke tak van journalistiek, en zijn we blij dat we het er heelhuids van af hebben gebracht.
Volgend jaar zal er ongetwijfeld weer zo’n oorlog uitbarsten, en zal deze correspondent noodgedwongen wederom tot aktie gedwongen worden!
Maar ja, dat is nu eenmaal het leven van een gewaardeerd correspondent in het altijd gevaarlijke Helmond!

Pakka. helmos@freemail.nl